My City

By Rima

Arabic

منذ الطفولة، وقد احتلت أحياء مدينتي جزء من قصص طفولة كل قاطن فيها
كان جدي يمسك يدانا الصغيرة أنا وأختي ويأخذنا جولة بين أحياء حلب القديمة يشتري لنا الأكلات الشعبية مثل: “القضامة” و”الملبس” و”قباقيب غوار” و”المنضمينة” والألعاب التقليدية البسيطة مثل: دمية الباربي البلاستيكية و”لعبة السلم والثعبان” و”ألعاب المينغ تونغ الصينية” فرحتنا حينها لم تكن تقدر بثمن، لقد مضى على هذه الذكريات ٢٠ عاماً ومازال خيال تلك الأيام يعبر ذاكرتي بين فترة وأخرى، لم تتغير صورة حلب منذ الصغر في ذاكرتي رغم مواكبتي لأحداث الحرب منذ اندلاعها، إلاّ أن الذاكرة تأبى تعديل الذكريات الجميلة, تأبى تشويه صورة حلب في مخيلتي

إلى قلعة حلب، رحلة مدرسية كنّا ننتظرها كل عام أنا وأصدقائي وكل عام أذهب بشوق وحماس أكثر من السنة الفائتة وكأنها المرة الأولى التي سأرى بها قلعتنا، هذه القلعة التي تحمل عبق التاريخ والحضارات فيها، كما نتجول في الأحياء والأسواق القديمة المحيطة بها مثل “خان الشونة” ونتأمل تاريخنا الجميل، الجدران والأزقة والدكاكين كل حجر فيها يروي لك قصص أسلافها

في حلب، كانت سهراتنا وضحكاتنا لا تنتهي يجتمع أقرباؤنا في كل يوم عطلة في بيتنا الصغير الذي بالرغم من صغره إلا أنه احتوانا جميعاً بحب وكرم
لقد كانت قلوبنا نظيفة وحياتنا بسيطة، بسيطة جداً لدرجة لا تستحق الذكر

لم تستمر هذه الأيام طويلا، وغدت لنا عودة بساطتها حلماً خجولاً

في يوم من الأيام فتحنا أعيننا صباحا على أول صوت انفجار في بلدي ، انفجار اهتزت به مدينه حلب ومنذ ذلك اليوم ما عاد لكلمة أمان أي معنى، وكأنها حُذفت من قواميسنا، تفرقوا أقاربي والأصدقاء بعضهم من انتقل بسبب انهيار منزله وبعضهم هاجر وبعضهم كان ضحية رصاصة طائشة

تزامنت هذه الأحداث مع دخولي إلى الجامعة في عام ٢٠١٢، كان بيتي يبعد تقريبا مسافة ٥ كم عن الجامعة ونتيجة الحرب انقطعت أغلب المواصلات بيني وبين جامعتي فاضطررت إلى البقاء بمنزل جدي لأنه أقرب إلى الجامعة أواسي وحدته ويروي لي هو قصصه ومغامراته كنت أبقى عنده ٥ أيام في الأسبوع وأعود يوما العطلة لمنزلي
كان والداي يوصلانني صباحاً إلى موقف الباص الذي سيقلني إلى الجامعة بداية كل أسبوع ويستقبلني والدي بعد ٥ أيام عند عودتي
لا أنسى نظرات والداي عندما يودعانني عند ذهابي إلى الجامعة ودعائهم يحاوطني، في كل مرة أودعهم أخشى أن تكون آخر مرة أراهم فيها كان الدعاء ثم الصمت في تلك المواقف هو الخيار الأمثل

كثيرون ممن حُرموا من حقهم بمتابعة التعلم لعدم قدرتهم على الوصول إلى باب الجامعة كثيرون من هم فقدناهم في سبيل العلم
أعلم أنه كان من الصعب الاستمرار في خيار مليء بالمخاطر والخوف في كل خطوة أخطوها لكن في الوقت ذاته كان هناك باب أمل، باب علم يمكنني الوصول إليه، كان لدي فرصة لم أتخلى عنها

بدأت امتحاناتنا في الجامعة وفي أول يوم امتحان حصل صوت انفجار كبير في جامعتي انهالت الاتصالات إلى منزلنا من الأقارب والمعارف من داخل وخارج البلد ليطمئنوا، لكن كان امتحاني في اليوم التالي لقد كنت في منزلي أراقب من الشاشة الصغيرة جامعتي الحزينة تتنقّل عيناي بين الوجوه التي غدت جميعها غير مألوفة
كان لدى صديقتي امتحان في ذلك اليوم وكان والدها ينتظرها بسيارته في الخارج لحين انتهاء امتحانها يدعو لها ولم ينته بعد من دعواته إلا وقد نال نصيبه من هذه الحياة وغدا شهيداً من شهداء جامعة حلب

وهكذا وقد مضت ٤ سنوات أنهيت فيها تعليمي الجامعي وتخرجت, كانت فرحة خرجت من قلب الألم والمحن لي ولجميع عائلتي

أحداث كثيرة تزامنت مع القصف من انقطاع ماء وكهرباء إلى صعوبة إيجاد المستلزمات الأساسية لكن جميع هذه الأشياء وعلى الرغم من أهميتها تغدو لا قيمة لها مقابل لحظة خوفك من سقوط قذيفة أمامك أو حدوث انفجار قرب عمل أحد أفراد عائلتك

حتى الآن لا يوجد عائلة في حلب إلا وقد نال أحد أفرادها نصيبه من الحرب سواء برصاصة أو إصابة أو شهادة، لكن الأمل كان ومازال شريكاً لمشوار شعبها الطويل ويكلله الصبر حتى الفرج على هذه المدينة التي أنهكتها الحرب

بلدي

ما كنت أعلم أن خيار الغربة صعب ومشواره سيطول كثيراً لكن من اضّطر على فراقك ما كان مخيراً، حُبك مازال ينبض بقلوبنا يؤنس وحشة غربتنا، اشتقت لكِ يا حلب ولمن فيك أكثر

English

My city’s neighborhoods have occupied part of the childhood stories of each of their inhabitants. My grandfather used to hold the little hands of my sister and me, and take us to a tour in between the ancient neighborhoods of Aleppo, buying us popular candies like qdameh sekariyeh (sugar coated chickpeas), al-mlabbas (sugar coated pistachios), qabaqib ghawar (miniature clogs made from sugar), and al-mandamina. And simple traditional games and toys like plastic barbie dolls, snakes and ladders game and Chinese Ming Tong games. Our joy at that time was invaluable.

These memories are now 20 years old, but the images of those days still strike my memory. The image of Aleppo has not changed since childhood in my memory, although I experienced the events of the war since its beginning. My memory refuses to modify itself and it does not distort the image of the Aleppo in my mind from my childhood.

A school trip that me and my friends wait enthusiastically every year to the Aleppo Citadel… Every year I went there with longing and excitement, with even more yearning than the previous year, as if it was the first time I saw the castle. This castle carries the aura of the years of civilizations around it. In the school trip, we also wandered through the surrounding neighborhoods and markets like Khan al-Shuna and contemplate on our history, moving in between the walls, alleys, and shops. Each stone here told a story.

In Aleppo, our late nights and our laughter did not end. Our relatives used to gather in our little home every holiday. Despite its small size, our home would contain unlimited love and generosity. Our hearts were clean, and our lives were simple, moving at a pace that just felt natural, such that they were not even worth mentioning.

These days did not last long, and to have our lives regain their simplicity became a timid dream.

One morning we opened our eyes to the first sound of an explosion in my country, an explosion that shook the city of Aleppo. Since that day, the word “security” did not make any sense, as if it was erased from our dictionaries. My relatives and friends dispersed. Some of them moved out due to the collapse of their houses, some of them migrated, and some of them became victims of a stray bullet.

These events coincided with my entrance to the university in 2012. My home was approximately 5 km away from the university. Because of the war, most transportation was cut off, so I could not travel from my home to there. I had to stay at my grandfather’s house because he was closer to the university. I consoled his loneliness and he told me his old stories and adventures. I was with him 5 days a week and would visit what I called home during the weekends. 

On Mondays, my parents would take me to the bus stop to go back to my university, early in the morning. From the same bus stop, my father would welcome me each weekend. The faces of my parents when they said goodbye to me each week still haunt my memories. Their prayers surrounding me… We would get silent each time we said goodbye, because we would be afraid of expressing our fears in words. The silence was the best option.

Many were deprived of their right to pursue education because of the inability to access to the gate of the university. Many lost their lives while trying to go to school.

It was difficult to continue. Every choice I made and every step I took was filled with dangers and fear. But at least I had an opportunity to reach to that university gate, a gate of hope and knowledge.

Our exams started at the university. On the first day of the exams, a big explosion occurred in my university. Lots of calls of our relatives and acquaintances, from inside and outside the country, trying to hear that I was safe. I did not have an exam that day. My exam was on the next day. I was in my grandfather’s house, watching my poor, sad university from the small screen. My eyes wandering among the faces, to see if there were any familiar ones. But they all became unfamiliar through violence.

My friend had an exam that day. Her father was waiting for her in his car outside until the exam was over, praying for her. Before his prays ended, he became a martyr, a University of Aleppo martyr. His life was over, just like that.

4 years have passed, and I finished my college education and graduated. It was a joy filled with all the pain and tribulation that we have experienced.

Many events coincided, from shootings to not having water, from not being able to find basic needs to no electricity. Yet, all of these things, despite their importance, became insignificant each time we heard a sound of an explosion or shooting nearby and each time we saw a bullet or even a bomb falling in front of us.

Now, there is no family in Aleppo, except from the family members who got their share of the war by a bullet, whether in the form of an injury or a martyrdom. But hope was and still is the partner of the long journey, and patience will be with us until the relief of this war-weary city.

My country…

I did not know that being away from you would be this difficult, and this journey would take so long. Yet, I know that whoever was separated from you had no other choice. Your love was and still is beating in my heart and pulsing in my veins. Your love makes this horrific exile bearable. I miss you Aleppo and I miss your inhabitants even more.

Turkish

Benim şehrimin muhitleri, tüm sakinlerinin çocukluk hatıralarındadır. Dedem kız kardeşim ve benim küçük ellerimizden tutar, bizi Halep’in eski muhitlerinde tura çıkarırdı. Bize qdameh sekariyeh (leblebi şekeri), al-mlabbas (şeker kaplı Antep fıstığı), qabaqib ghawar (küçük renkli şeker parçaları) ve al-mandamina gibi popüler şekerlemelerden alırdı. Basit geleneksel oyunlar ve Barbie bebekleri, snakes and ladders ve Çin’in Ming Tong gibi oyuncaklarından alırdı bize… O zamanki neşemiz paha biçilemezdi. Bu hatıralar şimdi 20 yıl öncesinden, ama o dönemin görüntüleri hafızama işledi. Her ne kadar savaşı başından beri yaşamış ve kentimi nasıl yıktığını görmüş olsam da, hafızam çocukluğumun Halep imgesini silmeyi reddediyor.

Her yıl okuldan arkadaşlarımla birlikte heyecanla beklediğimiz Halep Kalesi gezisi… Her yıl ayrı bir özlem ve heyecanla gittim oraya, bir önceki yıldan çok daha fazlasıyla, sanki her seferinde kaleyi ilk kez görüyormuşum gibi… Bu kale yüzlerce yıllık medeniyetlerin atmosferini taşır. Okul gezisinde kale çevresindeki muhitleri ve Khan al-Shuna gibi yerleri de gezerdik ve duvarlar, patikalar ve dükkanlar arasında hareket ederken tarihimiz üzerine kafa yorardık. Buradaki her bir taş ayrı bir hikâye anlatırdı.

Halep’te gece geç saatlere kadar süren kahkahalarımız bitmezdi. Her tatilde akrabalarımız bizim küçük yuvamızda toplanırdı. Küçük hacmine rağmen evimiz sınırsız sevgi ve cömertlikle doluydu. Kalplerimiz temizdi, hayatlarımız basit ve doğal hissettiren bir tempoda ilerliyordu, bahsetmemize değmeyecek kadar. 

Bu günler uzun sürmedi ve hayatlarımızın tekrar basitliğini kazanması ürkek bir hayal oldu.

Bir sabah gözlerimizi ülkemdeki ilk patlamanın sesine açtık. Öyle bir ses ki, tüm Halep kentini salladı. O günden itibaren “güvenlik” sözcüğü anlamını yitirdi, sanki sözlüklerimizden silinmişti. Akrabalarım ve arkadaşlarım dağıldılar. Kimisi evleri yıkıldığı için başka bir yere taşındı, kimisi göç etti, kimisi de kör bir kurşuna kurban gitti.

Bu olaylar benim üniversiteye girdiğim yıl olan 2012’ye denk geldi. Evimiz üniversiteden yaklaşık 5 km uzaktaydı. Savaştan dolayı ulaşımın çoğu kesilmişti, dolayısıyla okula evimden gidemiyordum. Dedemin evi üniversiteye daha yakındı ve benim de orda kalmam gerekiyordu. Onun yalnızlığına bir yoldaş oldum ve o da bana eski hikâye ve maceralarını anlattı. Haftada 5 gün onunlaydım, yuvam dediğim yere ise artık sadece hafta sonları gidebiliyordum. 

Pazartesileri, annem ve babam beni üniversiteye giden otobüsün kalktığı durağa sabah erkenden götürürlerdi. Her hafta sonu babam beni yine aynı durakta karşılardı. Her hafta beni uğurlarlarkenki ifadelerini hala sık sık hatırlıyorum. Duaları beni çevreliyordu. Her “hoşça kal”dan önce bir sessizlik çökerdi üzerimize, çünkü korkularımızı kelimelerle ifade etmekten çekinirdik. Sessizlik elimizdeki en iyi seçenekti.

Birçok öğrenci eğitim hakkından olmuştu, çünkü üniversitenin kapısına erişemiyorlardı. Birçoğu ise okula gitmeye çalışırken hayatlarını kaybetti. Devam etmek zordu. Aldığım her karar ve attığım her adım tehlike ve korkularla doluydu. Ama en azından ben okulun kapısına erişebilme fırsatına sahiptim, umut ve bilginin kapısı…

Üniversitede sınavlarımız başlamıştı. Sınavların ilk günü, okulumda bir patlama oldu. Ülke içi ve dışından akraba ve tanıdıklardan gelen bir sürü arama… Güvende olduğumu duymak istiyorlardı. Benim sınavım ertesi gündü, dolayısıyla o gün okulda değildim. Dedemin evindeydim, küçük ekrandan zavallı, üzgün okulumu izliyordum. Gözlerim yüzler arasında dolanıyordu, her biri artık tanınmaz hale gelen yüzler…

O gün bir arkadaşımın sınavı vardı. Babası binanın dışında, arabasında kızının sınavı bitene kadar beklemek üzere duruyordu, kızı için dua ederek. Duaları henüz bitmemişti ki şehit oldu, bir Halep Üniversitesi şehidi. Yaşamı işte böyle sonlanmıştı. 

4 yıl geçti ve üniversite eğitimimi bitirip mezun oldum. Acı ve kederle baltalanmış bir neşeydi. Eğitimim boyunca birçok olay oldu, silahlı saldırılardan suyumuzun kesilmesine, temel ihtiyaçları edinememekten elektriğimizin kesilmesine… Ama bunların her biri, çok önemli olmalarına rağmen, bir patlama ya da silahlı saldırı sesi duyduğumuz anda ya da önümüze bir kurşun ya da bomba düştüğünü gördüğümüzde anlamsızlaşıyordu. 

Şimdi Halep’te ailem kalmadı. Savaştan payını alıp, bir kurşuna ya da yaralanmaya yenik düşenler ya da şehit olanlar hariç. Ama umut uzun yolculuğumuzun yoldaşıydı, hala da öyle. Savaştan bitap düşmüş bu şehir kendine gelene kadar sabredeceğiz.

Benim ülkem…

Senden uzak kalmanın böyle zor olduğunu ve bu yolculuğun böyle uzun süreceğini bilmiyordum. Ama biliyorum ki senden ayrılmak zorunda kalanların başka hiçbir seçeneği yoktu. Sana olan sevgim kalbimde atıyor ve damarlarımda dolaşıyor. Bu sevgi sürgünümü katlanılabilir kılıyor. Seni özledim Halep. Ve kentinin sakinlerini daha da çok özledim.